Brazylia - zabytki Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO

The Atlantic Forest South-East Reserves, in the states of Paraná and Sao Paulo, contain some of the best and most extensive examples of Atlantic forest in Brazil. The 25 protected areas that make up the site (some 470,000 ha in total) display the biological wealth and evolutionary history of the last remaining Atlantic forests. From mountains covered by dense forests, down to wetlands, coastal islands with isolated mountains and dunes, the area comprises a rich natural environment of great scenic beauty.

Peaks of the Southern Atlantic submarine ridge form the Fernando de Noronha Archipelago and Rocas Atoll off the coast of Brazil. They represent a large proportion of the island surface of the South Atlantic and their rich waters are extremely important for the breeding and feeding of tuna, shark, turtle and marine mammals. The islands are home to the largest concentration of tropical seabirds in the Western Atlantic. Baia de Golfinhos has an exceptional population of resident dolphin and at low tide the Rocas Atoll provides a spectacular seascape of lagoons and tidal pools teeming with fish.

The Central Amazon Conservation Complex makes up the largest protected area in the Amazon Basin (over 6 million hectares) and is one of the planet’s richest regions in terms of biodiversity. It also includes an important sample of varzea ecosystems, igapó forests, lakes and channels which take the form of a constantly evolving aquatic mosaic that is home to the largest array of electric fish in the world. The site protects key threatened species, including giant arapaima fish, the Amazonian manatee, the black caiman and two species of river dolphin.

The two sites included in the designation contain flora and fauna and key habitats that characterize the Cerrado – one of the world's oldest and most diverse tropical ecosystems. For millennia, these sites have served as refuge for several species during periods of climate change and will be vital for maintaining the biodiversity of the Cerrado region during future climate fluctuations.

The Discovery Coast Atlantic Forest Reserves, in the states of Bahia and Espírito Santo, consist of eight separate protected areas containing 112,000 ha of Atlantic forest and associated shrub (restingas). The rainforests of Brazil's Atlantic coast are the world's richest in terms of biodiversity. The site contains a distinct range of species with a high level of endemism and reveals a pattern of evolution that is not only of great scientific interest but is also of importance for conservation.

The late 17th-century core of this historic town, founded by the French and occupied by the Dutch before coming under Portuguese rule, has preserved the original rectangular street plan in its entirety. Thanks to a period of economic stagnation in the early 20th century, an exceptional number of fine historic buildings have survived, making this an outstanding example of an Iberian colonial town.

Goiás is a testament to the occupation and colonization of the lands of central Brazil in the 18th and 19th centuries. The urban layout is an example of the organic development of a mining town, adapted to the conditions of the site. Although modest, both public and private architecture form a harmonious whole, thanks to the coherent use of local materials and vernacular techniques.

Founded in the 16th century by the Portuguese, the town's history is linked to the sugar-cane industry. Rebuilt after being looted by the Dutch, its basic urban fabric dates from the 18th century. The harmonious balance between the buildings, gardens, 20 Baroque churches, convents and numerous small "passos" (chapels) all contribute to Olinda's particular charm.

The park shares with Iguazú National Park in Argentina one of the world's largest and most impressive waterfalls, extending over some 2,700 m. It is home to many rare and endangered species of flora and fauna, among them the giant otter and the giant anteater. The clouds of spray produced by the waterfall are conducive to the growth of lush vegetation.

The ruins of Sao Miguel das Missoes in Brazil, and those of San Ignacio Miní, Santa Ana, Nuestra Senora de Loreto and Santa María la Mayor in Argentina, lie at the heart of a tropical forest. They are the impressive remains of five Jesuit missions, built in the land of the Guaranis during the 17th and 18th centuries. Each is characterized by a specific layout and a different state of conservation.

Brasília - stolica Brazylii (od 21 kwietnia 1960), tworząca odrębny dystrykt federalny. Położona jest na wysokości ok. 1000 m n.p.m., na rozległym płaskowyżu Wyżyny Brazylijskiej, około 1000 km od wybrzeża morskiego i starej stolicy Rio de Janeiro.
Idea przeniesienia stolicy Brazylii w głąb kraju pojawiła się już na początku XVIII w., ale dopiero w 1955 roku podjęto taką decyzję. Rok później prezydent Kubitschek podpisał akt założycielski. Plan urbanistyczno-architektoniczny miasta stworzyli dwaj brazylijscy architekci Lucio Costa (plan przestrzenny) i Oscar Niemeyer (budynki użyteczności publicznej). W projekcie tym wykorzystano najnowocześniejsze rozwiązania stosowane w urbanistyce i architekturze. Budowa miasta została rozpoczęta w 1956 r., a oficjalna inauguracja stolicy nastąpiła 21 kwietnia 1960 r.
Architektura miasta z góry przypomina ptaka w locie: na osi dłuższej (wzdłuż skrzydeł) usytuowano dzielnice mieszkaniowe, wzdłuż osi krótszej zlokalizowano budowle użyteczności publicznej (kulturalne, handlowe, sportowe), a na jej początku ("głowa" ptaka) budynki rządowe, Pałac Jutrzenki (rezydencja prezydenta), siedzibę parlamentu i sądu, katedrę. Pomimo nowoczesnych rozwiązań koncepcja Brasilii jest krytykowana jako miasta wybudowanego wbrew potrzebom człowieka, przyrodzie i prawom ekonomicznym.

Pantanal – rozległa aluwialna równina w Ameryce Południowej. Rozciąga się na obszarze centralno-wschodniej Brazylii (stany Mato Grosso i Mato Grosso do Sul), wschodniej Boliwii, północno-wschodniego Paragwaju. Nazwa Pantanal pochodzi od portugalskiego słowa pantano oznaczającego bagno. Kiedy Portugalczycy dotarli do tych terenów wzięli je za śródlądowe morze. Teren ten regularnie zalewany jest przez rzekę rzekę Paragwaj i jej dopływy. Zajmuje powierzchnię 187,818 ha. Teren ten cechuje się bogactwem i bioróżnorodnością dzikiego życia.
Równina kształtowana jest przez dwie pory – suchą i deszczową. Pora deszczowa trwa latem czli tutaj od października do marca. Roczne opady wynoszą od 1000 do 1400 mm. Ze względu na małe nachylenie (2 cm/km), woda gromadzi się i zalewa całą nizinę, pozostawiając jedynie małe fragmenty – położone wyżej wyspy, gdzie skupia się zwierzyna. W porze suchej – od kwietnia do września – teren wysycha tworząc sawannę.

This sanctuary in Minais Gerais, south of Belo Horizonte was built in the second half of the 18th century. It consists of a church with a magnificent Rococo interior of Italian inspiration; an outdoor stairway decorated with statues of the prophets; and seven chapels illustrating the Stations of the Cross, in which the polychrome sculptures by Aleijadinho are masterpieces of a highly original, moving, expressive form of Baroque art.

Many of the numerous rock shelters in the Serra da Capivara National Park are decorated with cave paintings, some more than 25,000 years old. They are an outstanding testimony to one of the oldest human communities of South America.

Diamantina - miasto we wschodniej Brazylii, w stanie Minas Gerais, w górach Serra do Espinhaço. Było ważnym ośrodkiem handlowym i górniczym. Wydobywano tutaj złoto i diamenty (stąd wzięła się jego nazwa). Obecnie znajduje się tutaj muzeum diamentów. W 1999 zabytkowe centrum miasta, w którym zachowały się barokowe zabytki architektury kolonialnej, zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

W roku 1501 Amerigo Vespucci żeglował wydłuż wybrzeża z północy na południe. 1 listopada zszedł na ląd w Salvadorze i nadał zatoce nazwę zgodną z kalendarzem. Salvador został założony w 1549 roku, w latach 1624-1625 krótko zajęty przez Holendrów. Do 1763 roku miasto było stolicą portugalskiej Brazylii. Pierwotny rozkwit miasta skończył się wraz z chwilą przeniesienia stąd stolicy. Do Salvadoru trafiała większa część z ok. 5 milionów Afrykanów z Afryki Zachodniej, których jako niewolników przywieźli Portugalczycy. Pelourinho jest historycznym targiem niewolników w Salvadorze.
Niewolnicy musieli pracować na okolicznych plantacjach i polach trzciny cukrowej, tzw. Recôncavo. Dzięki nim do roku 1650 Salvador da Bahia był największą metropolią na półkuli południowej.
W mieście zachowało sie dobrze wiele renesansowych budowli. Szczególną cecha starego miasta są jaskrawe domy udekorowane pięknymi kolorowymi tynkami.

Miasto zostało założone 1698, kiedy w miejscowych rzekach odkryto złoto. Do Ouro Preto, którego nazwa oznacza "czarne złoto", przybyli liczni poszukiwacze złota i handlarze zwabieni możliwością dużych zysków. Ouro Preto staje się szybko jednym z bogatszych miast Brazylii - w połowie XVIII wieku zamieszkiwało je więczej mieszkańców niż w Rio de Janeiro czy w Nowym Jorku. Miasto było ważnym ośrodkiem gospodarczym i politycznym. W 1789 zrodził się tutaj pierwszy brazylijski ruch niepodległościowy Inconfidência Mineira. W latach 1822-1897 miasto było stolicą stanu Minas Gerais, którą później przeniesiono do Belo Horizonte.
W okresie największego rozwoju miasta powstała charakterystyczna barokowa architektura miasta kolonialnego. Po zakończeniu wydobycia złota, miasto podupadło, ale dzięki temu zachowanych zostało wiele cennych zabytków, wpisanych w 1980 na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Ouro Preto było pierwszym brazylijskim obiektem na tej liście.